می خواهم ابتدا درباره ی سطح ماه بنویسم.قسمت های تیره و روشن روی ماه را همه ی ما در هر شبی دیده ایم.واضح است.اما نقطه های کوچکی هم وجود دارند که در همه ی قسمت های سطح ماه پراکنده اند و قبل از خودم،کسی آن ها را ندیده است.

با مشاهده های زیادی که کرده ام،اطمینان دارم که سطح ماه کاملا صاف نیست و به طوری بیشتر دانشمندان قبلی گفته اند،ماه،یک کره ی کامل هم نیست.بلکه برعکس،مانند سطح زمین،پستی و بلندی های زیادی دارد.

در قسمت های تیره ی سطح ماه،نقطه های روشنی دیده می شوند که به تدریج،اندازه و مقدار و روشنی آن ها زیاد می شود و بعد از چند ساعت به قسمت های روشن صطح ماه متصل می شوند.

در سطح زمین هم قبل از طلوع آفتاب دشت ها را سایه دار می بینیم،اما بلندی های موجود در روی آن ها روشن ترند،زیرا آفتاب به آن ها می تابد.

آیا وقتی که خورشید در آسمان بالا آمد،دشت ها هم روشن نمی شوند و همه ی قسمت های روشن به هم متصل نمی شوند؟

اما متوجه شده ام که اندازه ی بلندی ها و پستی های سطح ماه،از آن چه که در روی زمین مشاهده می کنیم زیاد تر به نظر می آید.

مشتری تنها نیست

در روز هفتم ژانویه ی (17 دی) امسال،توانستم سیاره ی مشتری را خوب ببینم.در کنار آن،سه ستاره ی کوچک بسیار روشن را دیدم.آن سه ستاره،دقیقا روی یک خط قرار گرفته بودند و از سایر ستاره ها روشن تر به نظر می آمدند.در مشرق مشتری دو ستاره و در مغرب آن یک ستاره دیده می شد.

در ابتدا فکر می کردم آن ستاره ها حرکتی ندارند،اما در روی هشتم ژانویه (18 دی) منظره ی کاملا متفاوتی را در اطراف مشتری دیدم،یعنی هر سه ستاره در غرب مشتری بودند و نسبت به شب قبل نزدیک تر به هم مشاهده می شدند.من،کمی نگران شدم.آیا مشتری طبق آن چه که اخترشناس ها محاسبه کرده بودند،جابه جا نمی شد؟در شب دهم ژانویه (20 دی) فقط دو ستاره،آن هم در صرف شرقی مشتری مشاهده می شد.با خودم فکر کردم حتما ستاره ی سوم،پشت مشتری قرار گرفته است.

من می دانم که ای تغییر محل ها ار تباطی به مشتری ندارند و فقط به خود ستاره ها مربوط اند و این طور نتیجه گیری می کنم که سه ستاره در اطراف مشتری می گردند.مشاهدات بعدی من نشان دادند که آن ها چهار عدد هستند نه سه تا.

این بود از نوشته های گالیلئو گالیله در سال 1610